Zjawisko szczególnie ważne i wrażliwe w przeżyciu, w zależności od jakości przeżywania – satysfakcjonujące lub zagrażające. Zjawisko kontaktu granicznego to moment, w którym JA otwiera się na TY i staje się przez chwilę zupełnie bezbronne, to moment, w którym pozbawione jest własnej granicy i wycofuje wszystkie funkcje obronne lub moment, w którym uzbraja się we wszystkie możliwe mechanizmy w celu ochronienia się przed zranieniem. Interwencję terapeutyczną wykonujemy właśnie w tej kluczowej i neuralgicznej przestrzeni. W związku z takim zjawiskiem znaczący wpływ na moment graniczny ma przebieg faz kontaktu: pre kontakt i włączenie. Zakłócenia w tych fazach będą blokować możliwość kontaktu granicznego, a prawidłowy przebieg zwiększa szansę na możliwość wejścia w kontakt graniczny. Oczywiście im więcej zranień, tym trudniej zbudować zaufanie. Wielokrotne doświadczanie prawidłowo przebytych faz kontaktu w relacji z psychoterapeutą buduje autentyczne zaufanie do tego psychoterapeuty i do tej relacji. Zbudowanie zaufania w relacji terapeutycznej jest kluczowym czynnikiem i warunkiem do przeprowadzenia interwencji konstruktywnej.

Znaczącym zjawiskiem jest również kontakt graniczny wewnątrz organizmu. W moim rozumieniu pojawia się kiedy człowiek doświadcza w sobie część siebie, którą uznaje za JA i część siebie, które uznaje za ,,nie JA”. W celu zintegrowania tych części JA musi dojść do ich granicznego spotkania. W momencie granicznym podczas interwencji terapeutycznej klient może ponownie włączyć część siebie odszczepioną traktowaną do tej chwili jako ,,nie JA,, i ponownie zintegrować z zresztą siebie uznawaną jako ,,Ja,,.

W kontakcie granicznym dokonuje się wymiana, doświadczenie, integracja, wyodrębnienie – fenomenologia TU i TERAZ w relacji JA – TY.

Aleksandra Replin